يک بررسي جديد نشان مي دهد که حدود نيمي از بزرگ سالان آمريکايي ديابت يا پيش ديابت دارند. بر اساس اين بررسي درصد افرادي مبتلا به ديابت تشخيص داده نشده به خصوص در ميان آمريکاييان آسيايي تبار بالا است.

پايگاه اطلاع رساني آتيسام : اين بررسي نشان داد که 12 درصد بزرگ سالان آمريکايي ديابت و 38 درصد آنان پيش ديابت دارند؛ عارضه اي که درآن قند خود به طور غيرطبيعي بالاست، اما به حد افزايش قند خون در ديابت نمي رسد.

به علاوه، بيش از يک سوم افراد دچار ديابت تشخيص داده نشده باقي مي مانند، به اين معنا از دچار بودن به اين عارضه بي خير هستند. بر اساس اين بررسي درصد افرادي مبتلا به ديابت تشخيص داده نشده به خصوص در ميان آمريکاييان آسيايي تبار بالا است- حدود 50 درصد آمريکاييان آسيايي تبار دچار ديابت از اينکه دچار اين عارضه هستند، بي خبرند.

دکتر گريفين راجرز، رئيس موسسه ملي ديابت و بيماري هاي گوارشي و کليوي آمريکا (NIDDK) گفت: «ما درمان هايي براي کمک به افراد دچار ديابت در اختيار داريم، اما اين درمان ها فقط به افرادي کمک مي رساند که بيماري شان تشخيص داده باشد.»

در اين بررسي جديد، متخصص غدد و  پژوهشگران اطلاعات به دست آمده ازبيش از 26000 بزرگ سال آمريکايي را که در نظرخواهي ميان سال هاي 1988 و 2012 شرکت کرده بودند، تجزيه وتحليل کردند. از افراد شرکت کننده خواسته شد آيا دچار ديابت تشخيص داده شده اند يا نه و همچنين از آنان نمونه هاي خون گرفته شد تا پژوهشگران ميزان قند خون شرکت کنندگان را اندازه بگيرند.

در طول دوره بررسي، درصد افراد دچار ديابت از کمتر از 10 درصد در فاصله زماني 1984 تا 1994، به بيش از 12 درصد در سال هاي 2011-2012 رسيد. اين افزايش در ميزان ديابت با افزايش چاقي همگام بود که مهم ترين عامل خطرساز براي ديابت نوع 2 شمرده مي شود.

اما به گفته اين پژوهشگران،شيوع ديابت در فاصله هاي سال هاي 2007 تا 2012 تغيير چنداني نکرده است که ممکن است بيانگر عدم افزايش ميزان هاي چاقي در همان دوره زماني باشد.

ديابت بيش از همه در افراد در سن بالاتر شايع بود- حدود يک سوم بزرگ سالان 50 ساله و بالاتر در سال هاي 2011-2012 دچار اين بيماري بودند، درحالي که در مقام مقايسه ميزان ابتلا به ديابت در بزرگ سالان در فاصله سني 45 تا 64 ميزان 17 درصد، و در بزرگ سالان با سن کمتر 5 درصد بود.

يک دليل براي درصد بالاي موارد ديابت تشخيص داده نشده در ميان آمريکاييان آسيايي تبار ممکن است اين باشد که افراد اين گروه قومي نسبت به ساير گروه هاي قومي، اغلب مقادير کمتر شاخص توده بدني يا BMI دچار ديابت مي شوند. به گفته اين پژوهشگران، در نتيجه ممکن است پزشکان آمريکاييان آسيايي تبار را در زماني که در معرض خطر ديابت قرار دارند، غربالگري نکنند.